‘Mijn vader met pensioen? Hij moet er niet aan dénken.’

Mag ik even iemand aan je voorstellen?

Dit is mijn vader Jaap, 67 jaar. Een toppertje. Officieel is-ie met de VUT. Nou, ik kan je zeggen: de ‘VUT’ is er nog lang niet uit hoor ;)

Sinds 1953.
Hij is er echt een van ‘de oude stempel’. Nooit ziek, zwak of misselijk. Klagen staat niet in zijn woordenboek en hij staat altijd voor iedereen klaar. Maar goed. Hij mag dus allang met pensioen, maar denk maar niet dat dat gaat gebeuren. Nee hoor. Waar de meeste mensen smáchten naar de dag waarop ze volledig kunnen stoppen met werken, moet mijn vader er niet aan denken.

Niet te stoppen.

(Tr)ouwe, harde werker

Als kind was (en is) dat soms lastig, dan dacht ik: ‘Ga nou wat rustiger aan doen, meer genieten! Wat vaker met ma erop uit, nu kan het nog.’ Na een jarenlange ontkenningsfase en oprechte zorgen of hij er wel verstandig aan deed, weet ik nu: hij heeft gelijk. Hij ís al aan het genieten, ik zie dat hij gelukkig is. Als je niet wilt en gewoon goed functioneert, waarom zou je ook eigenlijk stoppen? Waarom niet – al dan niet parttime – blijven doen waar je goed in bent? Waar je oprecht gelukkig van wordt? Waar je anderen mee helpt, waardoor je nog middenin het leven staat?

Mede op verzoek van moeders en mijzelf (de aanhouder wint ;-)) heeft hij nu dan toch een vier- in plaats van vijfdaagse werkweek als arbeidsdeskundige. Elke werkdag gaat om 6 uur zijn wekker, en rond diezelfde tijd ’s avonds keert hij weer huiswaarts. Hij is gezond, nog relatief jong van lijf en leden, en vaak als eerste op zijn werk. Een loyale, bescheiden werknemer. Die  – net als ik – graag in mogelijkheden denkt. Verder kijkt dan de beperking van zijn cliënten die hij begeleidt naar werk: mensen die écht willen, die mede dankzij hem gewoon meedraaien in de maatschappij. Weer het gevoel hebben dat ze meetellen. Het is bijna zijn levensmissie geworden.

Waardevolle bijdrage

Natuurlijk geniet hij ook van zijn extra vrije tijd, maar vooral van zijn bijdrage aan de samenleving. Van zijn nu nog vele sociale contacten. En van het feit dat hij – met al zijn kennis, ervaring en skills – oprecht van betekenis kan zijn voor anderen, het verschil kan maken. Nee, onze rots in de branding wil niet stoppen met werken. Alleen de gedachte al… Dus wij hebben het er maar niet meer over. Da’s maar beter ook, voor iedereen ;-)

Superkrachten

Mijn vader is er een van velen. Dagelijks kom ik ‘ouderen’ – 50- en 60-plussers – tegen die dolgraag aan de slag willen (blijven). We houden ze vaak een spiegel voor, want: hoezo ben je ‘oud en afgedankt’? Wat let je om te solliciteren naar die andere baan, of om gewoon te blijven werken?

De praktijk blijkt weerbarstiger, want dan moeten de werkgevers ook wel wat meer meebewegen. Tenzij je superman of -woman heet, heeft iedereen zo z’n beperkingen. Wie niet? Je hoeft mij ook niet te vragen om elke dag 1.000 pallets te sjouwen, of ‘effe’ de online marketing op te pakken.

Diploma’s of niet, met of zonder beperking, jong of oud… alles staat of valt met mentaliteit. Inzet. En de drive om er iets moois van te maken. Samen.

Altijd wat

Als je maar goed genoeg zoekt, is er altijd wel een reden te vinden om iemand niet die kans te geven. Te jong, te oud, wel de skills maar niet het diploma… Door de aanhoudende, waanzinnige krapte op de arbeidsmarkt kunnen we ons die luxe – op zoek naar het schaap met de vijf poten – allang niet meer veroorloven.

Mensen zoals Jaap zijn goud waard. Ze zijn verantwoordelijk, ontzettend loyaal en werken hard. Maar dat geldt natuurlijk ook voor iemand met een (zichtbare of onzichtbare) beperking. Alles staat of valt met mentaliteit. Inzet. En de drive om er iets moois van te maken. Samen.

Goed genoeg

Dus zullen we voortaan afspreken dat we verder kijken dan het toenemende aantal rimpels (check!), grijze haren (check!), alleen een cv of ontbrekende niet-essentiële vaardigheden (check!)? Dan krijgt ook echt iedereen een kans. Je gaat versteld staan, dat weet ik zeker. En dan zijn we meteen van het personeelstekort af. HOPPA